- Εφ´ όσον η επιθυμία για σεξουαλική επαφή βρει θετική ανταπόκριση τότε το επόμενο στάδιο είναι η σεξουαλική διέγερση. Αυτή επιτυγχάνεται μέσω του αυτόνομου συμπαθητικού νευρικού συστήματος, βασικός ενορχηστρωτής και αποδέκτης των διαφόρων τύπων ερεθισμάτων: Όραση (οπτικά ερεθίσματα δηλ. εικόνες), Αφή (χάδια, αγγίγματα) και Ακοή (λόγια και ακούσματα). Σεξουαλική διέγερση όμως μπορεί να προκληθεί και από σκέψεις ή φαντασιώσεις.
Επιθυμία -> Σεξουαλική διέγερση ->Στύση ->Επαφή -> Εκσπερμάτιση
- Εφ´ όσον όλα αυτά τα ερεθίσματα συνεχίζουν να υπάρχουν, ενδυναμώνουν προοδευτικά την Σεξουαλική διέγερση και ταυτόχρονα οδηγούν σε μεγάλη Αγγειοδιαστολή και αιμάτωση στην γενετική χώρα αλλά και σε αυξημένη έκκριση Τεστοστερόνης. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η Στύση.
Η Στύση επιτυγχάνεται με την πλήρωση από αί
Τι είναι η Επιδιδυμίδα ; Είναι ένα μικρό όργανο που μοιάζει με το σημείο στίξης, του κόμματος. Το ανώτερο τμήμα της, το διογκωμένο, είναι σε επαφή με τον άνω πόλο του όρχεως ενώ το μεσαίο τμήμα, το σώμα της επιδιδυμίδας, είναι σε επαφή με την οπίσθια επιφάνεια του. Το τελικό της τμήμα , η ουρά, βρίσκεται σε επαφή με τον κάτω πόλο του όρχεως. Σε τι χρησιμεύει η Επιδιδυμίδα; Η επιδιδυμίδα είναι η συνέχεια του όρχη. Στον όρχη παράγονται τα σπερματοζωάρια και καθώς προωθούνται προς την επιδιδυμιδα, ωριμάζουν και ταυτόχρονα μεταφέρονται για αποθήκευση προς την σπερματοδόχο κύστη. Εκεί τα σπερματοζωάρια θα ενωθούν με άλλες εκκρίσεις και θα αποτελέσουν το εκσπερματιστικό υγρό. Τι είναι η Επιδιδυμίτιδα ; Είναι η φλεγμονή της επιδυμίδας που προκαλείται από μια μικροβιακή λοίμωξη. Τα συνήθη μικρόβια είναι το E.Coli ή το εντεροβακτηρίδιο αλλά και τα Χλαμύδια. Ποια είναι τα συμπτώματα της Οξείας Επιδιδυμίτιδας ; Η αιθνίδια διόγκωση της επιδιδυμίδας είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα. Αυτή συνοδεύεται με έντονο πόνο και πυρετό, συνήθως υψηλό, από 38 έως και 39 C, που μπορεί να συνοδεύεται από έντονο ρίγος. Πολλές φορές έχει προηγηθεί μια Προστατίτιδα. Τι είναι Χρόνια Επιδιδυμίτιδα ; Είναι η κατάσταση στην οποία περιέρχεται η επιδιδυμίδα όταν δεν θεραπευθεί η οξεία φάση της, είτε γιατί δεν έγινε σωστή θεραπεία είτ
Ακτινοσκιερά μορφώματα, με διάμετρο περίπου 5 χιλ. Συνήθως τυχαίο εύρημα της ακτινογραφίας ΝΟΚ. Εντοπίζονται πολύ συχνά στην λεκάνη και πιο πολύ αριστερά. Εμφανίζονται πιο συχνά στις γυναίκες απ´ότι στους άνδρες. Δημιουργούνται από την εναπόθεση αλάτων ασβεστίου στο τοίχωμα της φλέβας και γι΄αυτό έχουν κυκλική μορφή με ένα (μαύρο) κενό στο κέντρο. Είναι βλάβες μόνιμες και αμετακίνητες. Δεν γνωρίζουμε ποια είναι η αιτία που δημιουργούνται. Μπορεί λόγω συγγενούς αιτιολογίας ή λόγω κιρσών ή μιας πιθανής γεννητικής ανωμαλίας που μπορεί να παρουσιάζει το τοίχωμα. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να συνδέεται με το Σύνδρομο Maffuci (*) (*) Σύνδρομο Maffuci : Ένα εξαιρετικά σπάνιο Σύνδρομο (έχουν αναφερθεί μερικές εκατοντάδες περιστατικά παγκοσμίως) που συνδέεται με ενχοδρωμάτωση και παρουσία αιμαγγειωμάτων στα μαλακά μόρια κυρίως στα δάκτυλα.
Είναι μια κατάσταση που την ανακαλύπτουμε ως τυχαίο εύρημα όταν ο ασθενής για κάποιο άσχετο με την πάθηση λόγο, μιας και η πάθηση είναι ασυμπτωματική, υποβληθεί σε υπέρηχο ή τρίπλεξ οσχέου. 
Η εικόνα του όρχι στον υπέρηχο είναι η παρουσία μικρών λευκών στιγμάτων, επασβεστώσεις, μεγέθους ενός χιλιοστού περίπου. Μπορεί να είναι μέχρι 4 – 5 κατά οπτικό πεδίο ή μέχρι και μερικές δεκάδες. Μπορεί να είναι παρούσες στον έναν όρχι ή και στους 2 όρχεις. Άλλες φορές μπορεί να υπάρχουν μόνο στον έναν όρχι ή στον έναν όρχι σε πολύ μικρό αριθμό και στο άλλο μέχρι μερικές δεκάδες. Η εικόνα του όρχι στον υπέρηχο κατά την εξέταση είναι αυτή του «έναστρου ουρανού» (βλέπε βίντεο). Η αιτία της μικρολιθίασης των όρχεων παραμένει άγνωστη. Υποθέσεις έχουν γίνει διάφορες όπως, φλεγμονώδους αιτιολογίας ή κάποιας δυσλειτουργίας στην λειτουργία των κυττάρων του όρχι. Η πάθηση συναντάται σε ποσοστό μεγαλύτερο (έως και 10% περίπου ) σε νέους άνδρες προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας. Το ποσοστό παρουσίας της νόσου σε μεγαλύτερους άνδρες είναι μικρότερο (5% έως 7%) και γίνεται πολύ μικρότερο σε άνδρες μέχρι τα 45 έτη.
Το εκκόλπωμα της ουροδόχου κύστης είναι μια πρόπτωση του βλεννογόνου – της εσωτερικής στοιβάδας – που προβάλει ανάμεσα από τις μυϊκές ίνες του εξωστήρα μυός. [βλέπε εικόνα 1δ] Το τοίχωμα της ουροδόχου κύστης αποτελείται από τρία στρώματα. Το εσωτερικό στρώμα, που είναι ο βλεννογόνος της ουρ. κύστης, το χόριο που είναι το ενδιάμεσο στρώμα και ο εξωστήρας μυς. Αυτός συσπάται και αποβάλει το περιεχόμενο της ουροδόχου κύστης, δηλαδή τα ούρα.
Ποια είναι η φύση του εμποδίου – αιτίας για την δημιουργία του προβλήματος ;
Τα ούρα αποβάλλονται μέσω του αυχένα της ουρ. κύστης, του προστάτη και της ουρήθρας. Καθώς ο άνδρας μεγαλώνει, υπερπλάθεται ο προστάτης του προκαλόντας στένεψη στην έξοδο-δίοδο των ούρων. Κάποιες άλλες φορές η υπερπλασία του προστάτη αφορά μόνο το αρχικό τμήμα του δηλαδή τον αυχένα της ουρ. κύστης και άλλες φορές αφορά όλο τον προστάτη. Καθώς ο προστάτης μεγαλώνει – διογκώνεται – η έξοδος των ούρων γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Ο εξωστήρας μυς έχει μεγαλύτερο και δυσκολότερο έργο και γι’ αυτό υπερπλάθεται.
Γιατί δημιουργείται το εκκόλπωμα ;
Η ουροδόχος κύστη είναι φτιαγμένη γ
Η κύστη της επιδιδυμίδας είναι συνήθως μια απλή συλλογή από διαυγές υγρό. Η πιο συνηθισμένη εντόπισή της είναι κατά μήκος του σπερματικού τόνου ή στην κεφαλή της επιδιδυμίδας. Μία απόφραξη των σπερματικών σωληναρίων που περνούν από την επιδιδυμίδα και κυρίως στο ύψος της κεφαλής της μπορεί να είναι η αιτία της δημιουργίας τους. Στην αρχή μπορεί να είναι ολίγων χιλιοστών και χωρίς την συνοδό παρουσία συμπτωμάτων, να είναι δηλαδή άνευ σημασίας. Μία κύστη μπορεί να παραμείνει στην πιο πάνω κατάσταση, μικρή ολίγων χιλιοστών και χωρίς να προκαλεί συμπτώματα. Μπορεί όμως να απασχολεί τον ασθενή με ενοχλήσεις τοπικά και κατά διαστήματα στον όρχι. Κάποιες φορές να περνά τα όρια την ενόχλησης και να αποκτά χαρακτήρες πόνου. Ο ασθενής προσέρχεται στον ουρολόγο λόγω των επίμονων ενοχλήσεων στο όσχεο ή γιατί ψηλάφησε ‘’κάτι άλλο’’ πέρα από τον όρχι. Ποια είναι η διαφορά από την υδροκήλη; Στην υδροκήλη το διαυγές υγρό περιβάλλει τον όρχι ενώ η κύστη τόνου είναι μια μικρή συλλογή υγρού που εγκλωβίσθηκε σε κάποιο σημείο του σπερματικού τόνου ή της επιδιδυμίδας,
νεφρός αποτελείται από δυο τμήματα το ένα τμήμα του είναι ο μυελός όπου γίνεται η βασική λειτουργία του νεφρού, η κάθαρση του αίματος και η παραγωγή των ούρων και το δεύτερο τμήμα είναι το αποχετευτικό του σύστημα. Αυτό αποτελείται από τους κάλυκες, μικρές κοιλότητες όπου συλλέγονται κατ’ αρχήν τα ούρα και η πύελος, το φαρδύτερο τμήμα του αποχετευτικού, όπου διοχετεύονται και το οποίο συνεχίζεται με τον ουρητήρα. 
Η Στένωση της ΠυελοΟυρητηρικής Συμβολής (Π.ΟΥ.Σ) μπορεί να είναι εκ γενετής ή να προκαλείται από κάποιο διασταυρούμενο – έκτοπου- μ’ αυτήν (την πύελο) αγγείο. Η αιτία της πάθησης είναι η εκ γενετής στένωση στο σημείο μετάβασης της πυέλου στον ουρητήρα. Η στένωση αυτή δημιουργεί εμπόδιο – απόφραξη στην αποχέτευση των ούρων. Τα ούρα συσσωρεύονται στην πύελο του νεφρού, η οποία διατείνεται (υδρονέφρωση) για να χωρέσει την περίσσεια των ούρων. Έτσι αυτή γίνεται στρόγγυλη σαν μπάλα, χάνει το σχήμα της που κανονικά είναι σαν χωνάκι και οι κάλυκες του νεφρού με την σειρά τους αποστρογγυλοποιούντε, λόγω της πίεσης από την μεγάλη ποσότητα των ούρων. Όλη αυτή η κατάσταση εγκαθίσταται σταδιακά και γι’ αυτ
Για την σωστή λήψη του σπέρματος προκειμένου να γίνει το Σπερμοδιάγραμμα είναι απαραίτητη η σωστή διαδικασία και προετοιμασία του ασθενούς. Αν τηρηθούν οι σωστές παράμετροι τότε η εικόνα του σπέρματος που θα μελετήσει ο μικροβιολόγος θα είναι αξιόπιστη. 
Βασική προϋπόθεση είναι η σωστή αποχή που πρέπει να είναι τρείς ( 3 ) ημέρες. Ο ασθενής πρέπει να κάνει μια εκσπερμάτιση και στην συνέχεια να ακολουθήσει η αποχή των τριών ημερών, μετρώντας από την επομένη της εκσπερμάτισης. Την 4η ημέρα το πρωί, μετά την ούρηση, και αφού έχουμε πλύνει , με σαπούνι και νερό τα χέρια μας και την γενετική χώρα – κυρίως το πέος – πρέπει με αυνανισμό ο ασθενής να κάνει μια εκσπερμάτιση σε έναν αποστειρωμένο ουροσυλλέκτη που θα έχει προμηθευτεί από το φαρμακείο. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή κατά την στιγμή της εκσπερμάτισης να συλλεχθεί όλη η ποσότητα του σπέρματος, από την πρώτη σταγόνα. Στην συνέχεια κλείνουμε βιδωτά τον ουροσυλλέκτη προσέχοντας να μην πιάσουμε με τα δάχτυλα το εσωτερικό του, για να μην μεταφέρουμε μικρόβια. Η καλύτερη διαδικασία περιλαμβάνει την όσο το δυνατόν ταχύτερη προσκόμιση του δείγματος στο μικροβιολογικό κέντρο. Μία από τις πα
Το σπερματοζωάριο αποτελείται από τρία διαφορετικά και διακριτά τμήματα : την κεφαλή, τον αυχένα και την ουρά ή μαστίγιο. Η κεφαλή, ο αυχένας και η ουρά καλύπτεται από την κυτταρική μεμβράνη.
- Η κεφαλή του αποτελείται από τον πυρήνα και το ακρόσωμα. Το γεννητικό υλικό του άνδρα βρίσκεται μέσα στο πυρήνα. Το τμήμα του ακροσώματος που βρίσκεται μπροστά περιέχει διάφορα ένζυμα που θα απελευθερωθούν και θα βοηθήσουν στο να διεισδύσει το σπερματοζωάριο μέσα στο ωάριο και έτσι να ενωθούν μαζί του.
- Ο αυχένας του σπερματοζωαρίου είναι αυτός που παρέχει στο σπερματοζωάριο την ενέργεια για την κίνησή του. Εμπεριέχει διάφορες μικρά οργανίδια που παρέχουν ενέργεια για την κίνησή του όπως τα μιτοχόνδρια (βλέπε παρακάτω σχέδιο) και διάφορα ένζυμα.
- Τέλος η ουρά περιέχει διάφορα ινίδια που δίνουν στο σπερματοζωάριο την χαρακτηριστική του κίνηση.
Τα μιτοχόνδρια αποτελούνται από μικρά κυτταρικά οργανίδια υπεύθυνα για την παραγωγή ενέργειας. Εμφανίζονται σε μεγάλο βαθμό σε κύτταρα
Το Σύνδρομο Κλάινεφελτερ είναι μια πολύ σοβαρή αιτία υπογονιμότητας. Είναι μία πάθηση που εμφανίζεται σε άρρενα άτομα και οφείλεται σε μια χρωμοσωμική ανωμαλία. Το άτομο που πάσχει έχει ένα επιπλέον χρωμόσωμα Χ. Έχει δηλαδή ΧΧΥ αντί για ΧΥ. Αυτό γίνεται γιατί δεν διαιρείται σωστά το χρωμόσωμα 23. Τα άτομα αυτά είναι άμεσα αναγνωρίσιμα γιατί έχουν συγκεκριμένο φαινότυπο. Συνήθως είναι νεαροί άνδρες, υψηλά άτομα με γυναικομαστία με μικρούς όρχεις και πέος και πάσχουν από στειρότητα. Στον αιματολογικό, ορμονολογικό έλεγχο, θα βρεθούν υψηλά επίπεδα γοναδοτροπινών. Αυτό το επιπλέον χρωμόσωμα μπορεί να προέλθει τόσο από τον πατέρα όσο και από την μητέρα. Φαίνεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, για την μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης του χρωμοσώματος αυτού, η μεγάλη ηλικία της εγκυμονούσας μητέρας. Όσο πιο μεγάλη η ηλικία της μητέρας τόσο πιο μεγάλο το ποσοστό εμφάνισης του. Τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό σε μεγάλο ποσοστό θα μπορούσαν να βοηθηθούν να τεκνοποιήσουν με υποβοηθούμενες μεθόδους τεκνοποίησης.